Een Balkan-achtig AZ dat Ajax tot woede en wanhoop dreef

De mening van onze columnisten is een eigen mening en komt niet per se overeen met het AZalerts-team.

Wat zal Kristijan Belić met voldoening gekeken hebben naar zijn ploeg op zondag. Hoewel de Serviër zelf niet speelde, zal het ongetwijfeld een feest der herkenning zijn geweest voor hem. Het was niet zijn nationale ploeg of oude team, Partizan Belgrado, dat hij zag spelen. Nee, het was toch écht AZ. Een AZ dat juist altijd het verwijt krijgt dat ze met ideale schoonzonen spelen, won op een Balkan-achtige wijze van Ajax.

We hebben het over Goes die het uitkermt van de pijn op het moment dat hij geraakt wordt, terwijl hij zelf ongetwijfeld de hele wedstrijd knijpt, aan shirts trekt en zuigt. We hebben het ook over de soms laconieke van Bommel, die zijn tegenstander zo gek maakt, dat die uit pure frustratie een wildemanssliding van achteren inzet. Een sliding die donkerrood was geweest, als hij van Bommel had geraakt. Ook mogen we Clasie niet vergeten, die ondanks zijn geringe lengte, elk duel won. 

Het is dan exemplarisch dat de man met de meeste overtredingen van AZ dit seizoen, Peer Koopmeiners, man of the match is geworden. En of de overwinning verdient was? Ja, dat was het zeker. Het was een keertje géén Jong AZ. Het was níet de jongetjes tegen de mannen. Het was niet een goal kinderlijk weggeven. Het was een volwassen team, dat de Amsterdammers tot wanhoop en woede dreef. 

Het is een compliment voor Martens en zijn staf, maar laat tegelijkertijd ook zien hoe belangrijk de spelers waren die geblesseerd zijn geweest. Met de (hopelijk toch) snelle terugkomst van Sadiq, lijkt de selectie eindelijk weer op volle oorlogskracht te zijn. En dat was nodig. Zeker verdedigend gezien lijkt het elftal nu stabieler en sterker. 

Voor mij is er geen discussie mogelijk: dit heeft onomstotelijk te maken met de terugkeer van Wouter Goes. Ik zou kunnen wijzen naar de cijfers die dit onderschrijven, maar dit vind ik een zwaktebod. Het is namelijk niet enkel zijn persoonlijke kwaliteit als verdediger die zijn verschil maken, maar een stukje mentaliteit en coaching. Grinta, zoals we dat zo mooi noemen. 

Genieten. Dat doe ik, als ik hem als een stervende zwaan naar de grond zie gaan bij een klein tikje of de spits van de tegenstander he-le-maal gek wordt van die ogenschijnlijk ielige, twintigjarige verdediger. De Sergio Ramos van de Lage Landen. Niet de ervaren Clasie of Bruno Martins Indi geven AZ dat beetje extra, maar het is het jonge jeugdtalent dat zorgt voor dit scherpe randje.

Het is geen speler die elke wedstrijd met een karatetrap à la Belić erin vliegt, maar het is een mug die de hele avond in je oor zoemt, terwijl je dood- en doodmoe bent. En als je het licht aan doet, is die nergens te bekennen… Dat is Wouter Goes, en dat is precies wat dit AZ nodig heeft. Koppel dat aan het strijdende karakter van Belić en strijders als Clasie en Koopmeiners, en dan besef je het opeens: het hoeft niet altijd mooi te zijn. Zolang we maar winnen.