De aannames van Daal & de tranen van Poku: voetbal is emotie

De mening van onze columnisten is een eigen mening en komt niet per se overeen met het AZalerts-team.

Ro-Zangelo Daal: alleen zijn naam al klinkt sexy. Maar dan hebben we het nog niet eens gehad over zijn aannames, waarmee hij á la Neymar (in zijn prime uiteraard) zijn tegenstanders in één aanraking op het verkeerde been zet. De techniek en passeerbewegingen kan ik alleen maar omschrijven als pure porno. De 21-jarige buitenspeler beleeft op dit moment zijn doorbraak, maar je hoort er maar weinig mensen over. Te weinig, wat mij betreft. Want de jonge vleugelspeler uit eigen jeugd is vooralsnog een flinke upgrade over de vertrokken Ruben van Bommel.

Na de wedstrijd in Groningen ging het niet over Daal. Na de wedstrijden tegen Ilves Tampere en Vaduz en de voorbereiding óók niet. Maar al die wedstrijden hadden iets gemeen: Daal draaide de backs van de tegenstander helemaal dol. Een dubbele dekking is noodzakelijk voor de jeugdige buitenspeler, omdat één verdediger simpelweg te weinig is om hem af te stoppen. Een groot gedeelte van al het gevaar dat we stichten, komt consistent af van onze kleine dribbelaar op linksbuiten.

Mocht Mees de Wit ooit nog ergens de zin vinden om wat vuile meters te maken en wat vaker de over- of underlap op te zoeken, dan hebben we eindelijk weer een uitstekende linkerkant bij AZ. In de enkele keren dat hij namelijk wél mee opkomt, weet Daal hem namelijk moeiteloos te vinden. Ik heb dan ook nog steeds de vurige hoop dat het uiteindelijke koppel Chavez - Daal wordt.

Het contrast met de vertrokken Van Bommel kan haast niet groter. Sterker nog: Ruben van Bommel is eerder het tegenovergestelde van Daal. Niet sterk in de kleine ruimtes, egoïstisch, maar heel krachtig en snel. Waar Van Bommel een beul op de flank was, is Daal een fijnbesnaarde tovenaar. Een echte enkelbreker met flitsende acties. Iemand waar je van kan genieten. Iemand die méér kan dan alleen hard rennen en schieten. Bovendien is Daal iemand waar we het beste nog niet van gezien hebben.

Trouwe fans die Jong AZ op de voet volgen weten het namelijk allang: hij kan ook scoren. Vorig jaar was hij maar liefst 15 keer trefzeker voor Jong AZ. Iets wat we dit jaar nog niet hebben gezien bij het eerste, maar dit is slechts een kwestie van tijd. De talentvolle Isak Jensen (die laat zien dat hij nog moet wennen aan het niveau) moet een hoog niveau halen wil hij de concurrentiestrijd winnen.

Na deze (misschien wel iets te lange) lofzang over Daal wil ik ook nog even de wedstrijden van deze week behandelen. Troy Parrott laat consistent zien een waardige opponent te zijn in de concurrentiestrijd met Mexx Meerdink. Beide spitsen zijn goed in vorm, en Parrott lijkt voorlopig de voorkeur te krijgen van trainer Maarten Martens. Ik begrijp wel waarom: als Meerdink vanaf de bank komt, gebeurt er altijd iets in de wedstrijd. Datzelfde kan van Parrott vooralsnog niet gezegd worden. 

Het afscheid van Poku móet ook nog even benoemd worden. Hoewel hij niet iedereens favoriete speler was (je zal zelden een AZ-fan tegenkomen met een shirtje van Poku op de rug), was het afscheid prachtig. Pure emotie die niet te bedwingen was. En dan besef je je ineens waar het allemaal om draait: voetbal is emotie. Van pure blijdschap tot aan diep verdriet.

Het feit dat je als volwassen man van onbekende andere mannen kan gaan houden, púúr omdat ze goed een balletje kunnen trappen voor de club uit jouw regio, is eigenlijk een hele aparte gewaarwording. En met dit diepe besef, dat ook jij - hoe hard je het ook ontkent - van andere volwassen mannen houdt die niks van jouw bestaan afweten, laat ik jullie achter. 

Ik kan namelijk niet voor iedereen praten, maar óók Ernest Poku heeft namelijk een plekje in mijn hart veroverd.