Het imago dat AZ’ers niet slagen in het buitenland kan definitief de prullenbak in

Er was een tijd dat met lichte argwaan werd gekeken, iedere keer dat er buitenlandse interesse voor een AZ'er kwam. Leuk dat 'ie kon ballen in de Eredivisie, maar zodra hij de grens overstak, raakte hij z'n scoringsvermogen, zelfvertrouwen of beide kwijt. Vraag het Vincent Janssen, Alireza Jahanbakhsh, Myron Boadu of Calvin Stengs. Maar ook Guus Til of Oussama Idrissi. Allen wisten nooit écht aan te haken bij de internationale top. Het leidde tot een hardnekkig imago: ‘AZ-spelers slagen niet in het buitenland.’

Maar wie nu nog met dat cliché aankomt, heeft de afgelopen seizoenen onder een steen geleefd. De ene na de andere AZ’er stoot via een slimme tussenstap door naar de Europese elite. En niet alleen dat: ze presteren ook. De kentering begon misschien wel met Wout Weghorst, die in Duitsland alles raak kopte voor Wolfsburg. Een spits van beton, geliefd bij de Duitsers en – ironisch genoeg – uiteindelijk zelfs bij Manchester United terechtkwam.

En sindsdien is het hek van de dam. Teun Koopmeiners groeide bij Atalanta uit tot absolute steunpilaar, won de Europa League, werd gelinkt aan Liverpool en tekende vorige zomer bij Juventus. Milos Kerkez, ooit als onbekende puber door AZ gehaald, is hard op weg naar Liverpool. En Sam Beukema, die vertrok naar Bologna, staat nu op de radar van Napoli. Tijjani Reijnders? Die vertrok naar Manchester City en speelde daar deze week zijn eerste wedstrijd alsof hij al jaren op het middenveld van Guardiola stond.

Dan is er nog Vangelis Pavlidis. 29 doelpunten in zijn eerste seizoen bij Benfica, waaronder een hattrick tegen FC Barcelona in de Champions League. Dat is andere koek dan een Conference League-doelpuntje tegen Vaduz.

En alsof dat allemaal nog niet symbolisch genoeg is, zagen we deze week Koopmeiners op de foto met niemand minder dan Donald Trump.  Weliswaar zeer ongemakkelijk, maar ergens ook tekenend. De exportwaarde van AZ is zó gegroeid dat haar oud-spelers nu letterlijk aan tafel zitten met de president van de Verenigde Staten.

Wat zegt dit alles? Dat AZ al lang niet meer de club is waar je blijft hangen als je écht goed bent, maar een springplank naar de wereldtop. En dat spelers – in tegenstelling tot het oude imago – daar ook klaar voor zijn. Met dank aan een uitstekende opleiding, slimme scouting én de bereidheid om te investeren in het totaalplaatje van een speler.

Het mooie voor AZ is: hoe beter het imago, hoe voller de clubkas. Want succes verkoopt. Niet alleen aan buitenlandse clubs, maar ook aan jonge talenten die denken: daar moet ik zijn als ik later naar de top wil. En dus staan de volgende in de rij al klaar. Meerdink, Smit en Owusu-Oduro bijvoorbeeld. Al moeten zij eerst nog even schitteren in Alkmaar.