Column | Dat je met zo’n sterke selectie, zó slecht voetbal kan spelen

De mening van onze columnisten is een eigen mening en komt niet per se overeen met het AZalerts-team.

Ik ging er even goed voor zitten toen ik de opstelling zag: Smit, Mijnans én Clasie op het middenveld. Wat een voetbalfeest zou dan moeten worden. Ons goudhaantje Meerdink in de spits én recordaankoop Weslley Patati met zijn eerste basisplek. En dat allemaal tegen Heracles Almelo, dat nog geen enkel puntje verzamelde dit seizoen. Het voetbalfeest waar ik me zo op verheugde, bleek wéér een oersaaie wedstrijd te worden waarin we pas tegen het einde van de wedstrijd de score naar ons toe konden trekken.

We zijn nu in totaal zo’n 10 wedstrijden (inclusief de Conference League wedstrijden) onderweg, en ik heb in dit seizoen nog geen één keer genoten van het spel van AZ. Natuurlijk hebben we thuis 5-0 gewonnen van Ilves Tampere, maar laten we niet doen alsof Go Ahead Eagles dat niet was gelukt. Ik heb het over wedstrijden van niveau.

Voor lezers die nu denken: “we hebben toch 4-1 van Groningen gewonnen?” Ja, dat klopt. Maar het aantal verwachte goals (xG) was 1,56 vs. 1,50. Zowel het aantal grote kansen als totale schoten was hoger aan de zijde van Groningen. Scorebordjournalistiek dus, zoals Co Adriaanse ooit zei. De rest van de wedstrijden (zelfs de makkelijke) ging allemaal gezapig en moeizaam. Slaapverwekkend haast.

Waar ik wél van genoten heb, is individuele klasse. En dat is nou juist het punt: dit AZ leunt elke keer te veel in op individuele klasse. Een briljante actie van Meerdink die het verschil maakt of de slimmigheid van Mijnans. Maar dat is pure armoede. Waar zijn de patronen? Waar is de dynamiek? Dat je met een middenveld met zó veel voetbal, zó enorm slaapverwekkend kan spelen. Dat is iets dat ik de technische staf, met Martens als eindverantwoordelijke, zeer kwalijk neem.

Zowel NAC (voor de rode kaart) als Heracles waren gelijkwaardig aan AZ. Ook tegen Volendam was het niet goed (hoewel onze trainer daar anders over dacht). Het spel van onze club is simpelweg niet dominant. En dat terwijl je alles in huis hebt om wél dominant te voetballen. Na een hele voorbereiding (die overigens ook vrij pover was) te hebben kunnen trainen op automatismen, klopt het drukzetten en samenspel bij wijlen van geen kant. 

Ben ik nu niet te hard na een overwinning? We hebben tenslotte 10 punten uit 4 wedstrijden. Mijn antwoord: “nee.” Ik kijk namelijk naar het spel. Ik ben supporter. En bovenal: ik ben een liefhebber. Ik wil vermaakt worden. Dat Clasie na de wedstrijd voor de camera verschijnt, en één keer niet zegt “ja, het was slordig. Dat mag ons niet overkomen” Dat ik een team zie dat dit jaar wél mee kan doen voor de prijzen. Met sprankelend voetbal, waar je als voetbalfan blij van wordt. Want dat is wat mijn rood-wit hart wil zien. Ein-de-lijk de top 3 aanvallen. Onze selectie kan het. Daar ben ik heilig van overtuigd. Nu onze trainer nog…